恰同学少年

完整的二刷。

第一次看是2007-2010左右，小学，被这群青年人的朝气和正气所震撼，但近几年来越来越只剩下模糊的印象。

2019年，大一下，不完整的二刷以及进入大学的迷茫困顿。

看到第十二集左右。

半途而废，戛然而止。

2021年寒假尾，终于完整的二刷。

全剧终，百感交集。

百年以前的中国青年，他们也许不算是最优秀最聪明的一群青年，却是最努力最积极最上进的，伟大的友情，纯粹的爱情，深厚师生情。

学术理论的学习讨论跨越家庭贫富，封建等级，性格、家庭等等不同的一群青年，拥有相同的追求，共同的理想。

“读史使人明智“。

同样作为21世纪的大学生，我们又如何追寻自己的理想和道路，如何实现自我价值以及社会价值?令人深思。

这部剧的每个人物都性格鲜明饱满，也充满了人物性格与人生道路、价值选择的对比。

我们很多人都是平凡人，但是尽可能不要如刘俊卿一般，自私，目光短浅，冷血无情，不要僭越原则，不要等到无法逆转和改正的时候满身遗憾。

伟人不愧是伟人。

时势造英雄，我们很难成为这样的人物，但是其身上的精气神，其人生道路选择值得学习。

希望日后不久，去长沙走走看看，看看真正的一师，看看真正的潇湘伟人。

最后，附上最喜欢的片尾曲:

看剧虽然不算多，但总归已有一二，先前看完一部剧时，会有意识地提醒下自己不妨写篇剧评，但总因自认水平疏浅而夭折。

但看完这部《恰同学少年》后，想写点什么的想法太难以抑制，虽将至深夜，但想趁着刚刚看完的余温，做以简略记录。

——————————对教员的尊崇，并非因此而起，但却因此而深。

辛亥革命后二十世纪十年代，正值教员韶华岁月，与之后二三十年国共内战及抗战的混乱相比，这时倒也显得相对平静。

但教员之非同一般，已初露端倪。

从凭借大气磅礴、贯通内外的作文一举夺魁，一直到临危不惧、救长沙城于三千溃军之下，虽仅仅二十三集，却将主席这一时期，塑造得立体而饱满。

但真正让我印象最为深刻的，却是有毛泽东、萧子升、蔡和森、向警予和陶斯咏等人的这一读书小组。

让我印象深刻的有几个场景：雨夜诵诗、群聚而思想争鸣、春游横渡湘江而聚于橘子洲头、为工人夜校招生而起舞于街头······此外、主席晨浴晨读、同学与老师间的交流、同学之间不掺杂私心的互助、面对不合理规则时敢于表露和坚持的任性、毛萧二人的暑期游学，同样让我回味无穷。

我心中的迷雾渐渐拨开，一直困扰着我的问题渐渐有了眉目。

这问题就是，青春该是什么模样的，换言之，我想要的青春是何样的。

高二时，凭着好似虚无缥缈的情怀，毅然决然地从理科班转到文科班，因为在我的想象中，文科班应该是“指点江山激扬文字”的、应该是“家事国事事事关心”的、应该是“思想自由学术争鸣”的。

可真正发生的是，政治课不是放眼寰宇而是枯燥的术语，同学不是指点江山而是勾心斗角，学术不是激扬文字而是填鸭式教条式的教学。

此后，我在理想与现实的强烈割裂下、在适应教育和高考的压力下，度过了剩余的两年高中时光。

现在，上大学了，可校园墙上常见有关选课的问题不是“哪位老师的学术造诣高”而是“哪位老师给分高/容易过”，内卷背景下同学间更常见的好似是相互间的谨慎和自私，课堂上尤其是公选课最活跃的地方是屏幕上的双手，寝室里不见执书而谈但见游戏里搏命厮杀，虽故不乏勤奋用功的同学，但前面所提到的他们，若看完这部剧，可否会感到羞愧而迷途知返？

幸甚，在我仍恰同学少年之时，看完了《恰同学少年》，明白了何以“恰同学少年”。

青春该是什么模样？

该是雨夜诵诗的浪漫，该是主席一看书店就走不动就被吸引的求知若渴，该是像毛蔡二人那样熄灯后仍秉烛夜读的惜时如金，该是众人为夜校招生时那样的想象力创造力和行动力，该是主席虽年少但已心系人民和国家的家国情怀，该是毛萧二人一拍即合暑期游学的激情和胆识，该是“独立之精神，自由之思想”，该是拥有文明之精神的同时不忘“野蛮其体魄”······也正如陈独秀在《新青年》发刊词中所写的那样：“青年如初春。

如朝日。

如百卉之萌动。

如利刃之新发於硎。

”——————————另1:这是一部怎样的电视剧？

这是一部每一个上大学的人都应该看的剧；这是一部告诉你毛泽东为何是毛泽东的剧；这是一部在我看时每看到一个真实人名就立刻查其生平或感叹或唏嘘的剧；这是一部我多想能用当今先进的影音技术重新拍摄但又怕被流量废物们糟蹋的剧；这是一部值得反复观看不断回味思考的剧；这是一部我青春时期的启蒙剧······——————————另2:《沁园春·长沙》独立寒秋，湘江北去，橘子洲头。

看万山红遍，层林尽染；漫江碧透，百舸争流。

鹰击长空，鱼翔浅底，万类霜天竞自由。

怅寥廓，问苍茫大地，谁主沉浮？

携来百侣曾游，忆往昔峥嵘岁月稠。

恰同学少年，风华正茂；书生意气，挥斥方遒。

指点江山，激扬文字，粪土当年万户侯。

曾记否，到中流击水，浪遏飞舟？

时下，毛泽东这个名子又成了一个敏感的词语。

显然，反对与拥护者把一个历史人物抬将出来并非为了搞什么历史研究，在中国每当掀起一次思想的风潮，总是喜欢把作古的人般出来说法论证，在中国有两个人是这些人的最爱，一是孔子，二是毛泽东。

中国人最大的特点是非理性。

这是专制制度悠久的国民所具有的一种难以革除的性格特征，在这一点上很象法国人。

对历史与历史人物总是呈现出奇异的对立的观点，帝国时期，人们对拿破仑的崇拜近乎狂热，复辟时期又将其称作暴君，独裁者，凶手，用他的意大利原名来称呼他。

而第二帝国的建立正是出于对他的怀念，但是帝国倒台后又一次禁止他的家族出现在法国。

几翻风雨，拿破仑依然是法国全盛的象征，安眠于巴黎的荣军院。

这就是民众对历史人物常有的态度。

而中国人比法国人走得还远，不是肉麻的吹捧和美化他的每一个政治行为，就是用最下流的语言辱骂他，当然，在一个死去的巨人身上踢上几脚显示自己的勇气并不是什么真正的英雄，尽管这很时髦，就象是伏尔泰所说，几个苍蝇咬几口，不能羁留一匹英勇的马。

而肆意的吹捧也只能引起更多的厌倦和反感。

几天前，我看到一段某市纪念他的录象，人们在他的塑像前摆上水果和鲜花，然后跪拜。

在年轻人看来，这简直是一种荒唐的行为，但是这也证明，他是如何成功的最终将自己溶入了中国的传统之中。

一般的说来，中国人不大看得起人，相信人，也很难接受新事物，但是一但接受了某种东西，并且将其本土化，那就意味着扎根后再也拔不出来了。

毛泽东作为一个20世纪伟大的历史人物，其最大的特点就是奇异的矛盾。

是浪漫主义的诗人，也是冷酷的政治家，是书生也是军人，是理想主义者也是实践主义者，具有难得的平民意识也有极端的专制思想，是朴素的农民也是傲慢的王者，是叛逆也是君主，是极端的民主也有独裁风范，也就是说，他是一个人，一个复杂的人，既是中国的也是世界的，是传统的化身也是最大的反传统者，是革命的但也是保守的，这就是一个真正浓缩了和集合了历史的人物，他独自承载了一个民族的光荣，也承担了其中的罪恶，他是民意的代表也是个性的典范，是一个极其复杂的历史人物。

本剧选用了他的青年时代，乃是基于一种安全又理想的考虑。

没有人否认年轻时代的他是一个热诚的理想主义者，追求高尚的理想与浪漫的人生。

他后来的许多性格特征在这个时候已经显现出来，极度自信，无所畏惧，喜欢斗争，不乏弹性，读书如命又勇于实践，以道德伦理起步，以暴力终止。

作为一个理想主义者，他并不为世俗琐事所牵挂，以他的出身，即便不做个小学教师糊口也可以回家做个小地主，在那个乱世，也不算没有混下去的饭碗。

但是他天生一副反骨，有中国农民特有的逆反心理，并且一生把这种乡土式的反抗实践到底，他的追求以反抗开始，他的沮丧也以反抗终。

因此他是一个天生的反叛者，反对体制者，出于对官僚体系的厌恶，是个真正的无政府主义者。

在这一点上他很有托尔斯泰的风格，贵族式的叛逆。

而另外一方面，他又具有一种陀斯妥耶夫斯基那种平民情怀，对下层人民充满同情，而这又与俄罗斯式的专制有密切的关联。

他是一个理想主义者，却也不是一个教条主义者，他爱书却也不信书。

他爱书胜于爱枪，最不爱的就是钱。

所以在很大程度上，他把这种对金钱的鄙视带到了后来的国家中。

而在一个讲究实利的民族里可说是个义大于利的典范。

在他身上有强烈的士大夫阶层那种拯救观念，但是他又是一个农民的领袖，一个酷爱水浒的人，这两下的结合就产生了一个造反的书生。

读书本来是中国知识分子近仕的途径，以传统的方式实现其治国齐家的理想，如按照常理，他也不是不可以走这条道路，不过他的反叛精神促使他走上了一条梁山好汉式的道路。

革命就是反叛。

读书就是产生怀疑的第一步，他深知这一点，所以才很注意知识分子的问题。

读书就是对现实的反抗和反思，所以他才要把知识份子赶到田间地头里去改造。

从某种意义上来说，这当然有政治目的，但是就象他所做的很多事情那样，总是好坏掺半，他也确实抓住了中国知识阶层鄙视劳动，贪图物质的一面。

而他的平民精神也注定要在田野里办大学，在劳动中学习，对他的这一举措我是赞赏的。

我对学工与学农学军，完全赞同。

年轻时代的他是读书至上的，但是当他老了又把年轻人赶到田野里去。

他是极端的人。

在中国不极端也做不成事情，因为中国人本性是屈从极端的人。

但是他的极端中确实也有某些务实的考虑，所以我觉得他身上的农民性还是超过了书生性。

他是历史的爱好者，也创造历史，是他恢复了分裂的国家，归于一统，但是也造就了另一种分裂，因此在他身上我总是看到最中国化的东西，总是两下掺半，你很难用一个整体的评价来描述这个人，因此他代表了这个国家和他的时代。

他建立了福利体系，国有工业，巩固了国防，假如没有原子弹，那么会怎样，这就是他留下的大功劳。

不管那些唧唧喳喳的知识分子怎么说。

他建立的一些东西，也许会随着时间的流逝而消逝，但是却留下了一种属于精神层面的东西，并且将其深深扎根于土地之中，这才是他在类似上不会被遗忘的东西。

作为伟大的历史人物，他知道，只有精神的力量是永恒的。

他的一生就是读书与革命。

而认识并且客观的认识他这个人就是真正的理性的认识历史和民族，什么时候对他的评价是基于一个人，就是理性胜利的时候。

就写到这里，免得被删除。

‘衡山西，岳麓东，城南讲学峙其中人可铸，金可溶，丽泽绍高风多才自惜夸熊封男儿努力慰为万夫雄’毫不夸张的说，这是我人生中最重要最喜爱的一部电视剧，也是唯一一部我可能看了上百遍的电视剧，因为爸爸讲的很多故事，所以从小就是主席的脑残粉，对主席的故事一直很感兴趣。

大概初中时候第一次看这部剧，继而高中开始了疯狂的重温之路，之所以疯狂，是因为每次微机课我都要看这个，几乎每个人都知道我喜欢这部剧，我几乎背下了剧里的台词，会唱剧里的片尾曲和校歌，连带着第六集大家一起朗诵的少年中国说，每一次重温，心情都跟着澎湃，热血而豪情万丈。

不得不说，我向往那个时代，我向往那样一群志同道合的人，我向往那样开明的老师和校园，向往早期革命先烈身上的一往无前和大气豁达！

这样的电视剧我记得名头是红色青春励志偶像剧，当然会有一定程度的戏说，但是足以激励青年人！

校长老师们身上的气节，毛泽东，蔡和森，向警予，陶斯咏身上的无谓，都让人敬仰！

我最喜欢的出了第六集大家一起朗诵少年中国说，还有孔校长明耻大会的演讲，蔡和森的课堂辩论‘我若相信崇高，崇高自与我同在，而区区人言冷暖，物欲得失，与之相比，又渺小的何值一提呢’，还有考试成绩出来那一集‘纵横驰骋间豪气冲天，立意高远而胆识惊人’！

哪怕反派也都很有特色，刘俊卿坏的那么真实自然，汤乡铭那么变态可怕～～～这部剧之后，我为它写了长长的观后感，至今当感觉没有动力，依然会拿出来重温，真的就是会充满斗志，所以我将它放在心中一个特别的地方存放，时常回味，慢慢品尝。

心因之旷达，情因之豪放，毅因之更坚，性因之乐观！

这部好剧，我放在内心珍藏，贡献我豆瓣的第一个全五分！！！

把理想之光照进现实———由《恰同学少年》所感所想到的《恰同学少年》是以毛泽东在湖南第一师范五年半的读书生活为主要表现背景，展现了二十世纪以毛泽东、蔡和森、向警予、杨开慧、陶斯咏等为代表的一批优秀青年风华正茂的学习生活和他们之间纯真美丽的爱情故事，同时塑造了杨昌济、孔昭绥等一批优秀教师形象，深刻揭示了“学生应该怎样读书，教师应该怎样育人”这个与至今仍与社会紧密相关的现实主题。

电视剧以豪迈的湖南第一师范校歌开始： “衡山西，岳麓东，城南讲学峙其中。

人可铸，金可熔，丽泽绍高风。

多才自昔夸熊封，男儿努力蔚为万夫雄！

”校歌简短却气势高昂，深深振奋了20世纪旧中国一大批有志青年的社会理想：“用教育来救中国”。

看完本剧后，内心久久不能平静下来，我感觉如果把当今大学生的堕落和现实与旧时代大学生的激情和理想相比，真是令人无比的汗颜。

<一>修己之身剧中，在当时闻名全国的板仓先生杨昌济给毛泽东等上的第一堂课就是《修身》，他说：“修身是一个人，一个读书人，一个想成为堂堂君子之人成才的第一道门坎。

己身之道德不修养，情操不陶冶，私欲不约束，你就做不了一个纯粹的人，一个高尚的人，一个精神完美的人。

那么齐家治国平天下，这些作为也就无从谈起。

你们会问，什么是修身的第一要务呢？

两个字：立志。

孔子曰：三军可夺帅也，匹夫不可夺志也。

人无志，则没有目标，没有目标，修身就成了无源之水。

所以，凡修身，必先立志。

志存高远，则心自纯洁。

”而当今大学生的现实是什么呢？

有人在宿舍脏话连篇；有人在食堂食物味道有一点不对就全部倒掉；有人在图书馆开着手机铃声大声接听电话而丝毫不顾周围的同学还在看书；有人在自习室打着自习的名义而自己的男（女）朋友谈情说爱而不顾别的同学还在上自习；有人为了游戏而颠倒白天黑夜；有人为了评奖评优而不惜伤害同学之间的友谊；也有人为了四六级考试而浪费父母大量的钱报补习班，买各种各样的资料；更有人为了考研而彻夜苦读！

我们不仅要问当今大学生的素质何在，修养何在呢？

当然也有其客观原因，学校安排了过多的公共必修课却没有开教大学生修身的课程，本专业有过多的充满理论而无实际作用的专业必修课却不教大学生如何修身，如何成为一个真正的对社会有用的人才。

古人云：“修身齐家治国平天下”。

不要认为修身是我们根本无法触及到的。

其实修身可以从细微之处体现出来：养成早起早睡的习惯；多多参加锻炼身体磨炼意志的活动；从言语行为上约束自己；对别人要以一颗真诚的心对待……古今凡是有大成就者无不是如此，伟大领袖毛泽东就是这样：他习惯瓢泼大雨中奔跑；在寒冷的冬天游泳正是为了打造自己坚韧的意志。

<二>也说师者著名校长梅贻琦曾说过：“大学之大也，非谓有大楼之大也，大师之大也”；《师说》中也有：“师者，所以传道授业解惑也”，所以老师的言传身教不能不说是十分重要的。

剧中的杨昌济、孔昭绶、徐特立等老师无不在身体力行着传道授业解惑：杨昌济教学生修身；牺牲自己宝贵的时间参加毛泽东蔡和森读书会的讨论；他还为学生的生活着想，主动找学生交流，教会学生“博采众长才能相互验证，固步自封必将粗陋浅薄”的道理；孔昭绶作为长沙第一师范学校的校长遇到学生犯错时不是以严惩为主而是想办法以更好的方式教育学生；他用因材施教的办法来培养毛泽东这个不同于其他同学的学生，使毛泽东按照自己的兴趣去学习；徐特立更是以简朴的作风从言行举止间影响学生，从被学生叫做徐大叫花子变成被大多数学生所敬重的教师。

而当今的许多老师是怎样的呢？

在大多数同学眼里他们不仅是上课来下课即走，而且长长以高傲自居，很少去主动引导学生，教学生求真（当然也不乏真正关心学生的好老师存在，只是数量极少）。

梅贻琦还有句话说的很好：“学校犹水也，师生犹鱼也，其行动犹游泳也，大鱼前导，小鱼尾随是从游也……。

”渴望我们的大学老师，真正能和我们走近一些，多多关心我们的身心发展，让我们从他们身上学到的不仅仅是理论知识，更是做人之道！

<三>恰为同学上大学之前，上大学的大哥对我说，上了大学要找一个非常要好的朋友实在非常非常的难，我一开始却不以为然。

有一句话说的好，五湖四海皆兄弟，同学之间从四面八方聚到一起就是缘分，在一起就应该相互关心，相互照顾，彼此以一颗坦诚的心交往。

而我看到的确实大多数同学之间只是表面上见面寒暄几句，而实际上却形成一种无形的不健康的隔膜；彼此不是相互促进，共同进步，而是看谁干逃课，看谁吃得好穿的好；看谁游戏玩的厉害，仿若形成一种默契，会玩游戏的就是比别人高明；老土的就是农村人……而剧中同学之间的友谊实在让人羡慕：萧子升主动把自己的钱分给毛泽东；易永畦主动为毛泽东缝补露出好几个脚趾头的破鞋子；看到同学的成绩下降了，都去关心提醒；彼此之间共同交流学习心得，共同为拯救中华民族而出谋划策。

如果大学同学之间彼此卸下虚伪的面孔，共同努力，共同学习，则何乐而不为呢？

<四把理想之光照进现实旧中国时代的内忧外患已成历史的轨迹，悄然尘封，我们没有身在那个时代，无法深切体会到中国遭受列强欺辱的愤怒，但我们却不应该遗忘了为祖国奋斗的伟大理想啊!也许有人会说：“现实点吧，你以为就你很崇高,在现实社会中你还得低下头”。

剧中还有一句话说的非常之好，“人，之所以为人。

正是因为人有理想，有信念，懂得崇高与纯洁的意义。

假如眼中只有利益与私欲，那人和只会满足于物欲的动物，又有何分别呢？

林文忠公有言：壁立千仞，无欲则刚。

我若相信崇高，崇高自与我同在！

而区区人言冷暖，物欲得失，与之相比，又渺小得何值一题呢？

”我想就是因为大学生缺乏这种对社会对国家应有的关注，而只注意个人的利益私欲才会造成社会对大学生的认可降低。

是的，现实是非常残酷的，很多大学生在物欲横流的社会中迷失。

我认为人可以现实，但绝不能浮躁，我们进入大学的真正目的不只是为了以后找个体面的好工作赚更多的钱，更重要的是不断提升自己的思想境界和道德情操。

不要认为这是虚的空幻的，如果这样的话，为什么依然有那么多人做到了呢。

相信自己，让大学对自己真正有用有意义才是自己的责任。

“理想终会照进现实”。

就让我们树立真正的理想吧，这样的理想不要太庸俗，而是崇高的伟大的，能够为社会和祖国做出自己的贡献！

也许只有让理想之光照进现实才能不至于让我们在庸俗的物欲的现实中迷失自我吧！

最后以梁启超《少年中国说》结尾，以当共勉：今日之责任，不在他人，而在我少年。

少年智则国智，少年富则国富，少年强则国强.少年独立则国独立，少年自由则国自由，少年进步则国进步.少年胜于欧洲则国胜于欧洲，少年雄于地球则国雄于地球。

红日初生，齐道大光;河出伏流，一泻汪洋.潜龙腾渊，鳞爪飞扬;乳虎啸谷，百兽震惶;鹰隼试翼，风尘吸张.奇花初胎，矞矞皇皇;干将发硎，有作其芒。

天戴其苍，地履其黄;纵有千古，横有八荒;前途似海，来日方长。

美哉，我少年中国，与天不老;壮哉，我中国少年，与国无疆！

很久没完整的看电视剧了，觉得太拖沓，不如电影节奏快。

可就这样一部电视剧，让我天天熬夜看了十多天（只有一个台放在很晚播）。

反而越看越来劲，关上电视睡觉时脑子里浮现的全是里面的情节。

对于毛泽东，我们知道的他年少的故事太少了，往往只是闹市读书之类的，往往还神话了。

而这样一部电视剧，立刻拉近了我们与伟人的距离。

最大的感受，是遇到一个可以当知己的老师是多么重要。

杨老师、孔校长帮毛泽东转移逆书让我从心里感叹毛泽东的好运与老师们的关爱。

而杨老师对毛泽东的各种关照、教育、爱护更是令人动容。

可以说，如果没有杨老师，毛泽东的成就可能会少很多。

常常为剧中那一群热血少年而感慨，他们小小年级，就把救国作为己任。

毛泽东的气魄让我感叹，训练学生军，办夜学，赶走桂军，保护长沙百姓。

非凡胆识与才能在青年时边一展无余，正如杨老师所说，不谈救国则已，谈救国则定是毛、蔡二人。

个人很喜欢向警予和蔡和森，向警予的大大咧咧与蔡和森的“憨气”在一起，很互补，看到他们我就不由自主地祝福他们。

可惜这样一对热血青年英年早逝，真让我扼腕叹息。

而且向警予还是逝世在武汉。

武汉好像有座警予中学，算是我们武汉人对她最好的怀念吧。

为什么现在身边这样有志气的青年就这样难求呢？

我们满口背着《少年中国说》，可实际行动呢？

愿有志青年都看看这部优秀的电视剧。

要知道，今日之责任，仍全在我少年！

དམར་དམག་དང་འབྲེལ་བའི་གློག་བརྙན་ལ་ལྟ་འདོད་མི་འདུག རྒྱུ་མཚན་ང་རང་དམར་དམག་གི་དུས་རབས་དང་མ་འཁེལ་བས་ཡིན་ནམ། ཡང་ན། དམར་དམག་དང་མཉམ་དུ་བརྒྱུད་མྱོང་བའི་ཨ་མྱེས་དང་ཨ་ཕས་ཆུང་དུས་ནས་དམར་དམག་གི་གློག་བརྙན་ཕུད་དྲགས་པས་དེས་སུན་སྣང་བཟོས་པ་གང་ཡིན་མི་ཤེས་མོད། གང་ལྟར་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་ཇི་ལྟར་བླངས་པའིཐད་ཀྱི་གློག་བརྙན་ལ་ལྟ་སྙིང་མི་འདུག འོན་ཏེ། གནས་སྐབས་འདི་ལྟར་བསྒྱུར་ཞོག ༼སློབ་གྲོགས་ཆ༽ ཞེས་པའི་མུ་འབྲེལ་གློག་བརྙན་འདི་ལྟ་སྙིང་འདོད་བྱུང་། བལྟས་ནས་ཀྱང་ཡིད་ཀྱི་མཚོ་མོ་དྲག་ཏུ་སྐྱོམ་ཞིང་། བལྟས་ཚར་ནའང་རང་དགར་འཇོག་མ་འདོད་པར་བརྙན་དཔྱད་ཅིག་འབྲི་སྙིང་སྐྱེས། གློག་བརྙན་ནང་གི་མི་སྣ་དག་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་དང་འབྲེལ་བ་ཆེ་ནའང་། གློག་བརྙན་རང་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་དང་འབྲེལ་བ་ཅི་ཡང་མེད་ཅེས་བཤད་ཀྱང་ཆོག་སྟེ། གློག་བརྙན་འདི་ནི་དགེ་རྒན་ཚོས་ཇི་ལྟར་སློབ་གསོ་བྱེད་པ་དང་སློབ་མ་ཚོས་ཇི་ལྟར་དཔེ་ཀློག་བྱེད་པའི་བརྗོད་གཞི་འདི་དང་དམ་པོར་འབྲེལ་འདུག ༡-དགེ་རྒན་དང་སློབ་གསོ། ཅི་ལྟ་བུ་ཞིག་ཡིན་ན་དགེ་རྒན་ཞིག་གི་མཚན་ཉིད་ཚང་ངམ། ཐོག་མར་ཐོས་པས་རྒྱུད་ཕྱུག་པ་ཞིག་ངེས་པར་ཡིན་དགོས་པ་དང་། སློབ་མ་ཚོར་བསྟུན་མཁས་པ། འགྲོགས་བདེ་གཤིབ་བདེ་ཡིན་པ། ལྷག་པར་དུ་བསམ་བློའི་མཐོ་ཚད་ཞིག་ནས་འགྲེང་སྟེ་སློབ་མའི་རྒྱུད་འདུལ་མཁས་པ་ཞིག་ཅིས་ཀྱང་ཡིན་དགོས་པ་སྟེ། སློབ་གཙོ་དཔེ་བཞག་པའི་སློབ་མའི་ཁ་མིག་ཡར་ལྟ་ཕྱོགས་ལ་རྒྱབ་སྐྱོར་མཐའ་གཅིག་ཏུ་བྱེད་པ་དང་། ཡང་ནག་ཉེས་གང་ཞིག་ནམ་ཡང་འགེབས་སྲུང་མི་བྱེད་པར་ཐག་གཅོད་པའི་བློ་དང་། ལྷག་ཏུ་སློབ་མའི་སྐྱིད་སྡུག་དང་བསྟུན་ནས་འགྲིག་ཁྲིམས་ཀྱི་ཡང་ལྕི་ལ་བརྟག་པ། དེ་ལས་ཀྱང་ཆེས་ཡིད་འགུག་པ་ནི། སློབ་གསོ་ཁོ་ན་གཙིགས་སུ་བཀུར་ནས་ཕུལ་བྱུང་གི་དགེ་རྒན་གདན་དྲངས་ཏེ་དགེ་རྒན་གྱི་བྱང་ཚད་མཐོར་འདེགས་པ་དང་། སློབ་གྲྭའི་འགྲོ་གྲོན་དང་སློབ་མའི་འཚོ་བའི་གྲོན་དངུལ་སོགས་ཡོད་ཚད་ཁུར་དུ་བླངས་ཏེ་དགེ་སློབ་གཉིས་ལ་སློབ་གསོ་མ་གཏོགས་ཁུར་གཞན་མེད་པའི་མཐུན་རྐྱེན་དཔེ་ལེགས་བསྒྲུབས་ཤིང་། སློབ་མ་ཚོར་ཐོག་དང་པོར་གོ་བརྡ་སྤྲོད་པ་ནི། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་ཆེས་གལ་ཆེ་བ་ནི་གང་ཡིན་པ་དང་། དཔེ་ཀློག་བྱེད་དོན་ནི་མ་རིག་པའི་མུན་པ་ལས་སངས་ཆེད་ཡིན་པ་དང་། དེ་ལས་སངས་ནས་དམངས་ཀྱི་གོ་རྟོགས་སད་པ་ལ་བརྟེན་ནས་མི་རིགས་དང་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་དོན་དུ་ཧུར་བརྩོན་་བྱེད་དགོས་པ་དང་། དཔེ་ཀློག་གིས་ལས་དབང་བསྒྱུར་དགོས་ཤིང་། འཁྲུག་སྐབས་དྲག་པོའི་དམག་ལ་བརྟེན་ནས་གནམ་འོག་བདེ་ལ་འགོད་དགོས་པ་དང་། ཞི་བའི་དུས་རིག་གནས་ལ་བརྟེན་ནས་ནང་སེམས་ཀྱི་བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་ཚུལ་གྱི་གདམས་པ་གནང་ཞིང་། སློབ་གསོས་མི་རེ་རེ་བཅོས་ཤིང་། མི་རེ་རེ་བཅོས་ན་སྤྱི་ཚོགས་ལེགས་སུ་འགྲོ་བ། སྤྱི་ཚོགས་ལེགས་སུ་སོང་ན་རྒྱལ་ཁབ་དར་བ། དེ་བས་རྒྱལ་ཁབ་ཅིག་དར་དགོས་ན་སློབ་གསོ་ཨང་དང་པོར་འཇོག་དགོས་ཤིང་། སློབ་གསོ་སྐྱོང་དགོས་ན་ན་གཞོན་རྣམས་ཀྱི་བློ་རིག་བསལ་དགོས། ན་གཞོན་དར་ན་་ད་གཟོད་རྒྱལ་ཁབ་དར། ན་གཞོན་ལ་རང་དབང་བྱུང་ན་ད་གཟོད་རྒྱལ་ཁབ་ལ་རང་དབང་ཐོབ། དེ་བས་ན་གཞོན་རྣམས་ཀྱིས་སྦྱངས་པ་གོ་ཆོད་བྱེད་དགོས་ཤིང་། ལུས་ལ་བརྟེན་ནས་རྒྱལ་དོན་ལ་འབད། སེམས་ལ་བརྟེན་ནས་དམངས་སེམས་གསོ། གང་ལྟར། སློབ་གྲྭ་ནམ་ཡང་སྤྱི་ཚོགས་དང་ཁ་བྲལ་ཡ་འཐོར་རུ་འགྲོ་རུ་མ་བཅུག་པར། རང་དོན་ཁྱིམ་དོན་སྡེ་དོན་རྒྱལ་དོན་གཅིག་གི་སྟེང་དུ་འབབ་དུ་འཇུག་མཁས་ཤིང་། སློབ་གྲྭའི་བདེ་སྡུག་ཆེད་རང་སྲོག་འབུལ་བ་ནི་དངོས་གནས་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ་ཞིག་རེད་ཨང་། མ་ཟད། ད་དུང་དགེ་རྒན་དམ་པ་ཡང་ཁྲང་ཅི་ཁོང་སྟེ། ཐོས་པས་རྒྱུད་ཕྱུག་ཅིང་ཞུམ་མེད་ཀྱི་སྙིང་སྟོབས་ལྡན་པ། སྦྱིན་གཏོང་གི་ཕྱག་ཟུང་རིང་དུ་རྐྱོང་མཁས་པ། སྣོད་རུང་གི་སློབ་མ་འཚོལ་ཤེས་པ་དང་། དེའི་ཆེད་དུ་རང་གི་ནུས་ཤུགས་ཡོད་ཚད་ཕུད་ཐུབ་པའི་བློས་གཏོང་ཅན་ཁོང་ལྟ་བུ་ནི་ང་ཚོའི་ནམ་ཡང་མིག་དཔེ་ཉག་གཅིག་སྟེ། སློབ་ཁྲིད་གཅིག་བྱེད་པ་ལའང་སློབ་ཁྲིད་བཅུ་ཡི་གྲ་སྒྲིག་ཕུན་ཚོགས་དགོས་ཤིང་། གར་སྟེགས་སྟེང་གི་ལོ་གཅིག་ནི་གར་སྟེགས་འོག་གི་ལོ་བཅུ་ཡིན་དགོས་པའི་གཟབ་ནན་དང་བློ་རྒྱ་མངའ། སློབ་མ་ཚོར་ཐོག་དང་པོར་སློབ་ཁྲིད་བྱེད་སྐབས་བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་པ་ཨང་དང་པོར་འཇོག་ཅིང་། བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་ན་ཕུགས་བསམ་ལྡན་དགོས་པའི་སྐོར་ནས་གོ་སྐོན་བློ་འགུག་གི་སླིབ་གསོ་གཏོང་ཞིང་། སློབ་མ་རེ་རེར་ཕུགས་བསམ་སྐོར་ནས་དྲི་བ་འདྲི་ཞིང་། རང་གི་ཕུགས་བསམ་གླེང་སྐབས། དཔོན་སར་མི་སྙེག རྒྱུ་ནོར་མི་འཚོལ། དབུལ་ཕྱུག་དང་ཚ་གྲང་གང་ཡིན་རུང་། རང་ཤག་སྦྱིལ་བུའི་ལྡིང་ཁང་ནང་ནས་བདེ་ལ་འདུག་ཞོར། སློབ་ཁྲིད་སློབ་གསོ་ལ་བརྟེན་ནས་མཐའ་མར་སློབ་མ་ཚོས་རང་རང་ས་ནས་རང་རང་གི་ཐད་ཀ་ནས་གནམ་འདེགས་ཀྱི་ཀ་བ་རེ་ཉན་པ་དེ་གཅིག་པུས་ཡིད་ཚིམ་པའི་བློ་རྒྱ་དེ་ནི། ང་ཚོའི་དགེ་རྒན་ཚོའི་དམིགས་བྱ་ཉག་གཅིག་པུ་མིན་ནམ། ད་དུང་སློབ་མ་སྣོད་རུང་ལ་ཤེས་བྱ་གཅིག་པུས་མི་ཆོག་པར་ནུས་པ་སྦྱོང་བརྡར་གཉིས་མཉམ་འགྲོ་མཉམ་གཤིབ་ཡིན་དགོས་པའི་གདམས་པ་གནང་ཞིང་། སློབ་མའི་གོ་རྟོགས་དང་བློ་རྒྱ་བསྐྱེད་ཆེད་དུས་ཚོད་གང་ཡོད་དེའི་ཆེད་དུ་ཕུལ་ཞིང་། སློབ་མ་སྣོད་ལྡན་ཁ་ཤས་བསྐྱེད་བསྲིང་བྱེད་པའི་ཤེས་རྒྱ་དང་བློ་རྒྱ། ཕུགས་རྒྱང་སོགས་ནི་དངོས་གནས་ཕྱག་འཚལ་དགུ་ཕྲུགས་བྱེད་པའི་གནས་ཡིན། ད་དུང་བྱ་བའི་གལ་ཆེན་གྱི་ཕྱོགས་ནས་ནམ་ཡང་སློབ་མ་རིས་རུ་མི་འདོར་བར། སློབ་མ་ལ་བློ་གཏད་ལིངས་སྐྱུར་བྱེད་ཅིང་། མཐའ་གཅིག་ཏུ་སློབ་མའི་ཕྱོགས་སུ་ལངས་ནས་སློབ་མ་སྒོར་ཕུད་དགོས་ན་དགེ་རྒན་ང་ཡང་སྒོར་ཕུད་རོགས་ཟེར་ཞིང་། སློབ་མའི་འཇོན་ནུས་ལ་མཐོང་ཆེན་ལས་སློབ་མའི་རྩལ་ནཡས་འབུར་འཇོམས་མི་བྱེད་ཅིང་། སྒྲིག་ཁྲིམས་ཁོ་ནས་སློབ་མ་གཅུན་ཐབས་མི་བྱེད་པར་དགེ་རྒན་ཚོས་རང་འགུལ་ངང་འགྲིག་ཐབས་ཡོང་བར་བྱེད་པ། རང་ཚོས་ཀྱི་རྩ་འཛུགས་ཚོ་ཆུང་མང་པོ་འཛུགས་པར་སྐུལ་མ་དང་རྒྱབ་སྐྱོར། སློབ་གསོ་གཏོང་མཁས་པ་དང་། སློབ་མའི་ནོར་འཁྲུལ་གང་ཡིན་རུང་བྱུང་རྒྱལ་དུ་ཐག་གཅོད་མི་བྱེད་པ་དང་། སློབ་གསོ་གཏོང་སྟངས་སྣ་གཅིག་མ་ཡིན་པར་ནམ་ཡང་ཐབས་མཁས་ཇུས་ལེགས་ཀྱིས་སློབ་མ་སྐྱོང་བ། སློབ་མ་ཞིག་འཕྱུག་སོང་བ་ཡིན་ནའང་ཁྱོདརང་ནོར་སོང་ཞེས་མཐའ་གཅིག་ཏུ་གཤེ་གཤེ་གཏོང་བ་མ་ཡིན་པར། སློབ་གསོ་བཏང་བ་ལ་བརྟེན་ནས་སློབ་མར་རང་ཤུགས་ཀྱིས་ང་ནོར་སོང་ཞེས་ཁས་ལེན་དུ་འཇུག་མཁས་པའི་སློབ་གསོ་གཏོང་སྟངས་ཐབས་མཆོག་དེ་འདྲ་བ། མདོར་ན། དགེ་རྒན་ནི་སློབ་ཁྲིད་སྐབས་ཀྱི་དགེ་རྒན་གཅིག་པུ་མ་ཡིན་པར། འཚོ་བ་དང་དཔེ་ཀློག ཁྱིམ་ཚང་། མི་སྒེར་གྱི་དཀའ་ངལ་སོགས་ཡོད་ཚད་ཀྱི་ཐོག་ནས་སྣེ་སྟོན་དང་ཁྲིད་སྟོན་བྱེད་མཁས་པའི་དགེ་རྒན་མཚན་ཉིད་དང་ལྡན་པ་ཏག་ཏག་རེད་ཨང་། འདི་འདྲ་བ་ནི་ད་གཟོད། ང་ཚོའི་མིག་སྟོན་དང་དཔེ་ལེགས། བཀུར་བྱ་དང་སློབ་སྦྱོང་གི་གནས་སུ་འོས་ལ། མིག་སྔའི་དགེ་རྒན་ཚོར་ཞིབ་བསྡུར་ཞིག་བྱས་ཚེ། ད་གཟོད། བར་ཁྱད་དང་བར་ཐག ངེད་ཚོའི་ནོར་འཁྲུལ་དང་མ་འཁྱོང་ས་། ཐ་ན་ནག་ཉེས་སོགས་ཀྱང་ཞར་དང་ཞོར་ལ་ངེས་ཤེས་ཟབ་མོ་འདྲོངས་སུ་འཇུག ༢- སློབ་མ་དང་སློབ་སྦྱོང་། ཡང་ཅི་ལྟ་བུ་ཞིག་ན་སློབ་མ་མཚན་ཉིད་དང་ཚང་བ་ཞིག་ཡིན་ནམ། སྔགས་ཕྱོགས་ནས་སློབ་མ་ཞིག་ལ་ཚང་དགོས་པ་མང་པོ་ཡོད་མོད་ཀྱང་། སྤྱིར་བཏང་དུ་བློ་གསལ་ཤེས་འདོད་བླ་མས་གུས་པ་ཞིག་ཡིན་ན་དེས་མ་ཆོག་པ་མེད་པར་འདོད་དེ། ཀླ་ཀློའི་རྒྱུད་ཅིག་གམ་བློ་མི་གསལ་བ་ཅིག་མ་ཡིན་པར་ཤེས་པ་དང་བློ་མ་གཞི་ནས་གསལ་བོ་ཡིན་དགོས་ཁར། དེའི་ཐོག་ལ་ནམ་ཡང་རྒྱུད་ན་ཤེས་འདོད་ཀྱི་བློ་དེ་མེད་དུ་མི་རུང་ཞིང་། ཅི་ཞིག་སྐོམ་པས་ཆུ་འདོད་པ་དང་ལྟོགས་པས་ཟས་འདོད་པ་ལྟ་བུའི་ཤེས་འདོད་ཀྱི་བློ་ཡོད་ན། ད་གཟོད་བརྒྱ་ལ་བློ་གསལ་བོ་དེ་འདྲ་མ་ཡིན་པར་རིག་རྡིབ་ཅིག་ཡིན་ནའང་ཤེས་འདོད་ཆེ་ན་རང་བཞིན་གྱིས་སྐྱོང་དུ་རུང་བ་དང་། ཤེས་འདོད་ཆེ་ན་རང་བཞིན་གྱིས་བླ་མར་གུས་བཀུར་བྱེད་ངེས་པས། བློ་གསལ་ཤེས་འདོད་ཅིག་ངེས་པར་མ་ཡིན་ཐབས་མེད་ཡིན། ཁོང་ཅག་ལ་མཚོན་ན། མི་ཚང་ཕལ་བ་ཏག་ཏག་ནས་སྐྱེས་པའི་འབྱོར་པ་དམན་པའི་སློབ་མ་དག་ཡིན་ནའང་། ནམ་ཡང་ཤེས་བྱ་རིག་གནས་སྦྱོང་འདོད་ཀྱི་གདུང་བ་ཆེ་ཞིང་། ཚ་བས་གདུང་། ཁོ་ཚོས་ཤེས་བྱའི་གནས་གང་ལའང་འབད་པས་བསྟེན་ཅིང་དཔེ་ཀློག་སྐྱོར་སྦྱངས་ཀྱིས་མཚམས་མི་འཇོག་ལ། དགེ་རྒན་དང་ལྷན་དུ་ཐོས་བསམ་དང་དོགས་འདྲི། ཉན་རྐྱང་མི་བཤད་པར་ཁེར་ཚུགས་ངང་བསམ་བློ་གཏོང་རྒྱུར་བྲེལ་ཞིང་། དཔེ་ཆ་རྐྱང་བ་ཀློག་པ་ཙམ་ཡང་མ་ཡིན་པར། ནམ་ཡང་དཔེ་ཆ་དེ་འབྲེལ་གྱི་དཔེ་ཆ་མང་པོ་ཀློག་སྟེ་ཟིན་བྲིས་ཀྱིས་དཔེ་དེབ་ངོས་གང་ཞིང་། ཡང་དཔེ་ཀློག་རྐྱང་པ་མ་ཡིན་པའི་དཔེ་ཀློག་བགྲོ་གླེང་སྤེལ་ནས་མཚན་ཉིད་དང་རྩོམ་རིག་གི་མཐོ་སར་སྙེག་ཅིང་། ནམ་ཡང་དཔེ་ཀློག་ལས་ཁ་རྣ་ཡོད་ཚད་བཀབ་སྟེ་དངོས་ཡོད་ཀྱི་སྤྱི་ཚོགས་ལ་དོ་འཁུར་མི་བྱེད་པ་དེ་འདྲ་ཡང་གཏན་མ་ཡིན་པར། དུས་དང་བབསྟུན་པའི་གཏམ་གླེང་ཞིང་། སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་དམར་སར་འབབ། ནམ་ཡང་ར་བ་དང་སྒྲོམ་གང་རུང་ཞིག་ཏུ་ཚུད་དུ་མ་བཅུག་པར་ལྟ་རྒྱ་དང་མཐོང་རྒྱ་བསྐྱེད་ཅིང་། དེང་གི་བྱ་བའི་འགན་འཁུར་དེ་གཞན་ན་མེད་པར་ང་རང་ཚོའི་ཕྲག་སྟེང་ན་ཡོད་པའི་ཁུར་ཆེན་ལེན་ཞིང་། མི་རིགས་དར་ཞིང་སྟོབས་པ། མི་དམངས་བདེ་ཞིང་སྐྱིད་པ། སྤྱི་ཚོགས་ཞི་ཞིང་ཕྱུག་པ། ཡོད་ཚད་ན་གཞོན་ལ་རག་ལས་པས། ན་གཞོན་ངེད་ཅག་གིས་སྙིང་རུས་བསྐྱེད་ཅིང་ཤ་ཐང་འབད་ཐང་བྱེད་དགོས་པ་དང་། དེ་དང་བསྟུན། རང་བཞིན་གྱིས་ཁོ་ཚོའི་དམིགས་འབེན་མཐོ་ཞིང་ཕུགས་རྒྱང་རིང་བ། ལག་ལ་བྲིས་དང་ཁ་ལ་གཏམ་རང་བཞིན་གྱིས་འབྱོར་བ། ས་གཞི་གདན་དུ་བཏིངས་ཤིང་ནམ་མཁའ་མལ་དུ་འདིང་བ། ཉི་ཟླ་ངའི་མགོ་ཐོག་ཏུ་གནས་ཤིང་། རི་ཀླུང་ངའི་རྐང་འོག་ཏུ་གནས། གནམ་ས་ངའི་སེམས་ཁོང་དུ་གནས། ཞེས་པའི་འདི་འདྲའི་དཔའ་གདེང་དང་ཆོད་སེམས་རྙེད། དེར་མ་ཟད། ཡོད་ཚད་དཔེ་ཆའི་ཁྲོད་ནས་འཚོལ་བ་དང་རྙེད་པ་གཅིག་པུའང་མ་ཡིན་པར། ལག་ལེན་དངོས་ལ་གཞོལ་བ་དང་། ཆར་ཤ་ཅི་འདྲ་ཆེ་ནའང་རི་བོར་འགོ འུར་ཟིང་ཅི་འདྲ་ཆེ་ཡང་མནོ་བསམ་གཏོང་། རི་ཆུ་ནགས་གསུམ་ཉུལ་ཞིང་སྲང་ལམ་ཤར་ནུབ་བརྟོལ། ཆུ་དང་གཙང་པོ་བརྒལ་ཞིང་། ལ་དང་ལུང་པ་བརྒྱུད། སྐྱེ་བོ་མཆོག་དམན་བར་གསུམ་ཐུག མདོར་ན། སྐྱེ་དགུ་མ་ལུས་སྟེང་ནས་རིག་པ་འཚོལ། ཡུལ་བསྐོར་ལྗོངས་རྒྱུའི་ཁྲོད་ནས་ཐོས་པ་འཚོལ། འབྲུ་མེད་ཡིག་ཆེན་བཀླགས་ནས་གནས་ལུགས་འཚོལ། གནམ་འོག་དོན། ཀུན་ལ་གནས་ལུགས་ཡོད། དཔེ་ཆར་རློམ་རྐྱང་བྱེད་པ་ལས། དཔེ་ཆ་མེད་པས་དགའ། འབྲུ་ཡོད་པའི་དཔེ་ཆ་བཀླག་དགོས་ཀྱང་། དེ་ནི་བེམ་རོ་ཉིད་དང་མཚུངས། དོན་ཀུན་རྟོགས་ན་ཐོས་པ་འཚོལ་དང་འདྲ། དེ་བས་བུ་སློབ་ཚོས། རི་ཀླུང་རྩི་ཤིང་དང་། གནམ་སའི་སྐྱེ་རྒུ་ཁྲོད། འབྲུ་མེད་ཡིག་ཆེན་ཀློགས། འབྲུ་མེད་གནས་ལུགས་འཚོལ། དེ་བས་ན། ཁོ་ཚོས་སྔོན་བྱུང་སྐྱེས་ཆེན་ཚོས་རེས་མོས་ངང་ལོ་ངོ་བརྒྱ་རེར་གནམ་སར་ཁ་ལོ་བསྒྱུར། ད་ལྟའི་གནམ་སའི་དར་རྒུད་འདི་ལ། སུ་དང་གང་གིས་བདག་པོ་རྒྱག ཅེས་གད་རྒྱངས་སྒྲོག་ཅིང་ཀི་རིང་འདེབས། འདི་ནི་ད་གཟོད་ཤེས་བྱ་དང་ནུས་པ་མཉམ་སློབ་ཞེས་པ་དེ་མིན་འགྲོ ལྷག་པར་དུ་ཤེས་བྱ་དང་རིག་གནས། མི་རིགས་དང་རྒྱལ་ཁབ་ལ་བརྩེ་གདུང་ཇི་ལྟར་ཟབ་པ་དེ་བཞིན་གྱིས་རང་སོ་སོའི་མ་ཡུམ་ལ་བརྩེ་གདུང་དེ་ལྟར་ཟབ་ཅིང་། ཚིག་གཅིག་གིས་སྨྲས་ན། མ་ཡུམ་ཚོས་སྐྱིད་ཅི་ཡང་བརྒྱབ་མ་མྱོང་། ཁོ་ཚོས་སྐད་ཆ་ཚིག་གཅིག་ཀྱང་མི་བཤད་པར། ལས་ཡ་་་་ལས་ཡ་་་ཐང་ཆད་རག་བར་དུ་ལས་ཤིང་། ལས་མི་ཐུབ་རག་བར་དུ་ལས། ལས་ནས་ལུས་གང་ནད་ཀྱིས་ཁེངས་སུ་བཅུག ནད་བྱུང་རྗེས་སྟོན་ས་མེད་པས། དེ་ལྟར་རང་སར་བསྐྱུར་ནས འགོར་འགྱངས་བྱས་ནས། མཐར་ནད་ཆུང་ཆུང་ནད་ཆེན་དུ་གྱུར། ནད་ཆེན་པོ་་་་་་་་་གང་ལྟར་ཁོ་ཚོར་རང་འདུག་ཅིག་མེད་ལ། ཅིག་ཁོམ་ཚེ་ལུས་གང་གཟེར་ཞིང་མནར་གྱིན་ཡོད། ཞེས་པས་མ་ཡུམ་ཡོངས་ཀྱི་སྐྱིད་སྡུག་རྗེན་ནེར་བསྟན་ཡོད། འདི་ལྟ་བུའི་མ་ཡུམ་ལ་བཅངས་པའི་བརྩེ་གདུང་དང་། ཕུ་ནུ་ལ་བཅངས་པའི་ལྷག་བསམ། མི་རིགས་དང་སྤྱི་ཚོགས་ལ་བཅངས་པའི་ཆོད་སེམས། ཐག་ཉེ་ས་ནས་བསླབ་པ་དོན་གཉེར་རིང་དུ་མ་དོར་ཞིང་། ཐག་རིང་ས་ནས་སྤྱི་པའི་བདེ་སྡུག་འཁུར་དུ་ལེན་མཁས་པ་སོགས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་འཛོམས་པའི་ཕར་ནང་ནས། ང་ཚོས་རྒན་ལ་བཀུར་བ་དང་ཆུང་ལ་བྱམས་པ། མི་ཆོས་ཀུན་སྤྱོད་སོགས་ནི་ཆུང་དྲགས་པས་མ་གླེང་ཀྱང་ཆོག་གོ། དེ་བས། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་འདི་དག་གི་སྤྱོད་ཡོན་ལྡན་ཚེ། ང་ཚོས་ད་དུང་ཅི་ཞིག་གི་རེ་བ་འཛིན་ནམ། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན། ཆེས་གལ་ཆེ་བ་ནི་སློབ་སྦྱོང་ཡིན་པ་སྨྲས་མ་དགོས་ཤིང་། སློབ་སྦྱོང་ཡང་དཔེ་དེབ་དང་དཔེ་དེབ་མ་ཡིན་པ། འབྲུ་ཡོད་པ་དང་འབྲུ་མེད་པ། བསླབ་དེབ་ནས་སྤྱི་ཚོགས་སོགས་ལ་ཁྱབ་པར་བྱས་ནས་ཡོད་ཚད་སྦྱངས་རི་བ་དང་། སྦྱོངས་རྒྱ་ཡོད་པ་ཞིག་གི་ཚད་ལ་ཐོན་ཚེ། ད་གཟོད། དེ་ནི་སློབ་མ་ཡིན་ལ་ཡང་སློབ་མ་མ་ཡིན། ད་གཟོད། དེ་ནི་སློབ་སྦྱོང་ཡིན་ལ་སློབ་སྦྱོང་ཡང་མ་ཡིན་ནོ།། ༣-ལུས་སྦྱོང་། སྤྱི་བའི་བྱ་གཞག་གང་ཞིག་བསྒྲུབ་པའམ། ཡང་ན་མི་རང་གི་འགྲོ་འདུག་ཉལ་འཆག་གང་ལངའ་སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་ནམ་ཡང་མེད་དུ་མི་ེུང་བ་ཡིན་པ་སྨྲས་མ་དགོས། དེ་བས། ང་ཚོས་ལུས་སྲོག་ལོངས་སྤྱོད་མཐའ་དག་ཟེར་དུས། སྔོན་ལ་ལུས་གཙོར་བོར་འཇོག་པ་དང་། སྟོན་པས་ཀྱང་དཀའ་བ་དུ་མ་སྤྱད་ནས་ལུས་པོ་སྡུག་གི་མཐའ་ལ་བསྐྱལ་བསྐྱལ་བའི་མཐའ་མར། འོས་འཚམ་ངང་ལུས་པོ་གསོས་པ་ལ་བརྟེན་ནས་མཐར་ཐར་བའི་ལམ་སྣ་ཟིན་པ་ཡིན། གསར་བརྗེ་བའི་སྐད་ཆ་ལྟར་བཤད་ན། ལུས་པོ་ནི་གསར་བརྗེའི་མ་རྩ་ཡིན། དེ་བས། སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་མེད་ན་དགྲ་འདུལ་གཉེན་སྐྱོང་ཕར་ཞོག ཐ་ན་འགྲོ་འདུག་ཉལ་འཆག་ཙམ་ལའང་དཀའ་ངལ་ཆེན་པོ་འཕྲད་ངེས་པས། ང་ཚོས་ཅིས་ཀྱང་ལུས་ཕོངས་སྦྱོང་བརྡར་ལ་དང་དོད་ཆེན་པོ་བྱེད་དགོས། གློག་བརྙན་ནང་ལྟར། 文明其精神 野蛮之体魄 ཟེར་བ་ནང་ལྟར། སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་ནམ་ཡང་གསོ་དགོས་ལ། དེའི་ཆེད་དུ་ཉིན་རེའི་སྦྱངས་བ་མེད་དུ་མི་རུང་ལ། ཐ་ན་དམག་ནང་བཞིན་རང་ཉིད་ཀྱི་ལུས་པོར་དཀའ་བ་དུ་མ་ཁུར་དུ་ལེན་དུ་འཇུག་དགོས། ནངས་སྔ་ལངས་བྱས་ཏེ་འགྲོས་དལ་བའི་ངང་རྒྱུག་འདུར་ལྷོད་དགོས་ལ། སྒོམ་དུ་གནས་ནས་རྩ་རླུང་སྒོམ་དགོས། མ་ཟད། ཆར་ཆུ་རླུང་འཚུབ་ཀྱིས་བྲན་དུ་འཇུག་དགོས་ལ། ཆུ་ལ་ཞུགས་ཤིང་བྲག་ལ་འགོས། སྟག་མོའི་མཆོང་རྩལ་དང་། སེང་གེའི་འགྱིང་སྟབས། ཝ་མོའི་འགྱུར་སྟངས་སོགས་ལ་སློབ་ནས། ལུས་ཕོངས་པོ་བདེ་ལྕུག་ལྡན་ཞིང་ཟུང་ཁྲགས་ཁོལ་དུ་འཇུག་དགོས། དེ་འདྲའི་དཀའ་ཐུབ་རྡོ་རུས་ཐུག་པ་བྱས་ནས་མཐར་ལུས་སྲོག་ལྕགས་ཀྱི་རྡོ་རྗེ་གྲུབ་པ་ཡིན་ན། ད་གཟོད། མི་འདོད་ནད་དང་འགལ་རྐྱེན་བར་ཆད། གནོད་པའི་དགྲ་སོགས་ཀྱིས་རང་དགར་ནམ་ཡང་གླགས་མི་འཁེལ་ཞིང་། རང་ལུས་བདེ་ན་རང་སེམས་སྐྱིད་པོ་ཡོང་བ་དང་། རང་སེམས་སྐྱིད་པོ་ཡོང་ན་ད་གཟོད་རང་གི་འདུན་མ་དང་ཕུགས་རྒྱང་ཆེད་ཧུར་ཐག་བྱེད་ཐུབ་ལ། རང་ལུས་བདེ་བ་ལ་བརྟེན་ནས་གཞན་རིགས་སྒྲོལ་བའི་གྲུ་ཆེན་བྱེད་ཐུབ་པའང་མིན་ནམ། ༤-གཞན་དག རང་དབང་གི་བརྩེ་དུང་ལ་སྙེག་པའི་བློ་སྤོབས། སྲོལ་རྒྱུན་ལ་མཐའ་གཅིག་ཏུ་རྒོལ་ཐུབ་པའི་དཔའ་ངར། ཕ་མ་བུ་ཕྲུག་གི་སྐྱིད་སྡུག་སོགས་བརྗོད་པའང་ཡིད་འགུལ་ཐེབས་པ་ཞིག་རེད། འོན་ཏེ། དཔའ་གདེང་ལང་ཚོ་ལྡན་པའི་སློབ་གྲོགས་ཆ། མང་ཤོས་ཤིག་གི་ཚེ་ཡི་འདུ་བྱེད་ཐུང་དྲགས་པས། རླབས་ཆེན་གྱི་བྱ་གཞག་མངོན་དུ་འགྱུར་མ་ཐུབ་པ་ནི་ཡིད་སྐྱོ་བ་ཞིག་རེད། དེ་ལས་ཀྱང་ཡིད་སྐྱོ་བ་ནི། སྔོན་ཆད། མཐའ་གཅིག་ཏུ། སྲོལ་རྒྱུན་གྱི་ལུགས་སྲོལ་རྙིང་བ་ལ་རྒོལ་བ་གཏོང་ཞིང་། འདྲ་མཉམ་དང་རང་དབང་། སྒེར་གཤིས་བརྩོན་ལེན། སྒེར་གཅོད་ལ་ཁ་རྡུང་བཏང་ནས་དམངས་གཙོ་བརྩོན་ཞིང་། རང་དབང་གི་གཉེན་སྲོལ། རིགས་ཀུན་ལ་བརྩི་འཇོག སློབ་གསོ་གཙིགས་ཏུ་བཀུར་བ། རྙིང་གཏོར་གསར་བརྗེ་བྱས་ནས་རང་དབང་གི་སྐྱ་རེངས་ཤིག་བསུ་འདོད་ཀྱི་དཔའ་ངར་དང་ཆོད་སེམས། ལ་རྒྱ་དེ་རྗེས་སུ་རྨང་ནས་བོར་ཏེ། སྔར་ལས་ཀྱང་སྒེར་གཅོད་དང་བྲན་གཤིས་སྤེལ་བ་དེ་ནི། ཆེས་ཡིད་ཕམ་སྐྱེས་འོས་ཤིང་བློས་མི་དཔོག་པ་དང་། ཧ་ལས་ཧོན་འཐོར་བ་ཞིག་རེད། འདི་ནི་སྔ་འདང་ཕྱི་འདང་གང་བརྒྱབ་རུང་། ཆེས་འཇིགས་ཡེར་བ་དེ་ཅིས་མ་ཡིན་ནམ།

这是一部对我影响很大的电视剧。

高中左右我看了这部剧，我学会了这句“问苍茫大地，谁主沉浮"我理解了这首沁园春·长沙：独立寒秋，湘江北去，橘子洲头。

看万山红遍，层林尽染；漫江碧透，百舸争流。

鹰击长空，鱼翔浅底，万类霜天竞自由。

怅寥廓，问苍茫大地，谁主沉浮？

携来百侣曾游，忆往昔峥嵘岁月稠。

恰同学少年，风华正茂；书生意气，挥斥方遒。

指点江山，激扬文字，粪土当年万户侯。

曾记否，到中流击水，浪遏飞舟？

当时的我知道，这是我应该成为的青年的样子，青年必定是关注时事，忧国忧民的——”先天下之忧而忧，后天下之乐而乐“ “风声雨声读书声，声声入耳；家事国事天下事，事事关心”。

青年必定有强烈的质疑精神，蔑视和不屑所有丑陋的体制，事物。

不是单一觉得这些东西不好，而是因为它们是在光明的对立面。

青年也必定有着顽强的意志和无限的激情、力量。

他们有着无限的激情去追逐美好，扫除黑暗和障碍。

青年就是光明，光辉，崇高事业最忠诚的拥护者和守卫者。

你是否觉得这些东西是有点可笑的？

没错，现在的我也这样觉得。

你我这么想，是因为这种精神与这个追逐名利，肤浅的社会是对立的，是大环境不提倡不希望的，是大多数人不愿去秉持，不愿去相信的东西。

我的高考作文题目是：青春不朽。

当我看到这个题目时，我远没有现在的富有热情。

不是因为我没有，而是那些热情已经被求同存异，功利化的教育所扼杀。

当我看到这个题目，我是愤怒的，是无奈的，是伤心的，我有什么好写呢？

去营造虚假的故事来迎合这个题目？

还是诗意大发，旁征博引用他人之故事来一首赞歌？

实话说，我都不知道我他喵写了啥。

本来预期写议论文（本人特长）的我，看到这个SB题目在复杂心情下只能乱写一通。

这个社会不是”万恶的旧社会“，但为什么真正的青年精神却离我们渐行渐远?难道人变得安逸了，不愁吃穿，不用思考国家未来，就会变得精神贫瘠，毫无追求？

我觉得青年人缺乏真正的信念，这种信念是排除外界影响，执着地追逐本心，去知晓自己的热爱，并全力以赴地去得到。

是不断审问，不断求索，通过行动一点点让这个社会变得更好。

青年精神是人类发展的源动力，是每个人都应该相信的东西。

这篇文章也是有感而发，这部剧我刷了好几遍，每一次都有感受，是的我感受到孤独，但我宁愿孤独，也不愿无动于衷，拒绝真正的自我！

我感受到孤独是因为我没有为热爱而全力以赴！

而当我做到这一点 ，我必会结识知己，风雨同路。

1900梁启超写成《少年中国说》1914年少年们汇聚到湖南省立第一师范学校蔡和森，萧子升，毛泽东共同提议办哲学读书会1915年袁世凯欲篡位独裁，所有不顺从他的各省都督，相继被撤。

汤芗铭任湖南都督。

因反袁而导致了第一师范孔昭绶事件。

袁世凯发布通缉令，迫使孔昭绶逃往海外。

张干被推举为新任校长，大改学校规章制度，取消读书会等，钳制思想自由。

庶务主任黎锦熙不认同张干，辞职，打算去应聘北大教授。

政府不再为学校拨款，并让学生补学杂费。

张干不想让穷学生们补学杂费，自己筹集，后因未能收取学杂费被免职。

1915.12.12袁世凯复辟学生偷换圣谕以示反抗同时，各地护国运动也在进行。

1916.3.22袁世凯被迫取消帝制，恢复民国。

不久后，孔昭绶回到一师。

毛泽东关于体育之精神的文章在《新青年》发表。

孔校长组织学生练兵。

1917年段祺瑞拒绝恢复民国临时约法，孙中山在广州宣布护法讨段。

护法战争爆发。

1917.11.18毛泽东率领两百学生军赤手空拳保护了长沙杨昌济离开一师，去北大教伦理学，孔昭绶也离开教育界，投身军界。

1918.4.14青年学生们在蔡和森家里成立了新民学会

这是刚上高一时写的。

老师布置的一篇观后感，也是我第一次十分走心地写任务型观后感。

上小学时看的这部《恰同学少年》，但它给我留下的记忆，足以让我在近十年后回想起，也感慨万分。

以下是正文。

第一次在豆瓣发表影评，有很多不成熟的地方，请多多指教。

======================================================================在改革不断深化、经济不断发展、科技不断进步的今天，我国的电视剧产业也发展得如火中天，但是电视剧的质量与数量呈反比例之势愈加明显，扎堆的电视剧中精品少之又少，当然还是有的，《恰同学少年》就是其中之一。

《恰同学少年》是一部纪录写实、历史人物电视剧，该剧以毛泽东在湖南第一师范五年半的读书生活为表现背景，展现了毛泽东、蔡和森、萧子升、向警予、杨开慧、陶斯咏等为代表的一代优秀青年风华正茂的学习生活和他们之间纯真美丽的爱情故事，同时塑造了杨昌济、孔昭绥等一批优秀教师形象，深刻揭示了“学生应该怎样读书，教师应该怎样育人”这个与至今仍与社会紧密相关的现实主题。

（该段引自度娘）照这个官方说法来看，《恰同学少年》应该是一部大多数学生不去看、就算看也是在学校号召——实为强迫——下去看的、说不定看不到一半就有人昏昏欲睡的电视剧。

然后，真相给了你一个耳光，打醒了你。

因为《恰同学少年》是一部足够优秀、也十分下饭的片子。

《恰同学少年》07年首播，我当时很喜欢看这个片子，当然现在也喜欢。

记得那是在夏天，有一晚突降暴雨，闪电噼里啪啦雷声轰隆轰隆，我守着电视机硬是把当天的几集看完了。

不过我那时八岁，喜欢看的是青年之间的懵懂爱情和君子友谊——我也只能看懂这了，我那时很喜欢陶斯咏，有相貌有学识有家世，标准白富美；现在来看，我最喜欢的就是向警予了，她的活泼明丽，她的文化底蕴，还有她表达自己的平等爱情观时的落落大方，蹲下身子为蔡和森擦鞋时丝毫不见大家小姐的平易近人……数不完的种种是她称为剧中一道灿烂的风景。

向警予是一个生在现代也明眸善睐、惹人瞩目的女子，她如此美好，所以获得了全剧中最完整的爱情。

《恰同学少年》吸引人的地方不仅仅在各个鲜活的人物，其主题思想也值得研讨——“学生应该怎样读书，老师应该怎样育人”。

按照传统观念，学生知识储量不如老师，学生的思想觉悟也不如老师，那么不应该只让学生看《恰同学少年》，老师也应该起个带头作用，工作之余女老师放弃一下购物美容肥皂剧，男老师放弃一下喝酒吃饭世界杯，静心来看一部由自己推荐给学生的电视剧，更何况是一部优秀的电视剧，相必不是什么很难的事情。

本剧中一件事我印象深刻：因为代考一事萧决定以退学来挽回错误，毛也决心向学校坦白，承担责任，谈话被孔校长听到，本决定开除二人的孔校长改变了想法，因为“不管学生们进校前犯过什么错误，学校的任务正是要教其以后成为堂堂正正的君子，而不是拒之门外，这才是教育的作用所在！

”这要放现在，学校早就开始劝退该学生了。

教育，这和婆媳问题一样，是人类永恒的话题。

在当今世界，教育的质量决定了人才的数量，而人才是国家发展的重要资源，所以各国都很重视教育。

在我看来，中国在人才方面处于一个比较尴尬的局面：老一辈人才年纪大多到了退休的年纪，而后续人才数量有些不足。

有人说中国缺人才，我不赞同这个观点，因为人才也分很多种，我认为中国不缺人才，但中国缺技术型人才。

我刚经历过中考，虽说中考比不上高考的全民重视程度，但按照我某一个老师“中考决定你上的那所学校，学校决定你的大学，大学决定你的工作，工作决定你的一生，所以中考决定一生”的实为谬论的道理，中考还是很重要的。

为了这个重要的考试，学校紧张，老师紧张，家长紧张，学生想放松却也不得不紧张。

我的一位老师在学生提出某些问题时，经常会说中考不考，于是就不讲了，每次他这么做的时候我心里都会有浓重的悲哀，因为我们现在学习不是为了提高自身素养，而是为了得到高分，考上好的大学，以此来得到未来平稳的保障。

未来的生活平稳，却也平淡，大多数人的理想从未清晰过，他们套着光鲜亮丽的外壳，内心早已失去了激情和热血。

蛰伏十年的朴树在《平凡之路》中这样唱：我曾经失落失望失掉所有方向，直到看见平凡才是唯一的答案。

平凡不是错，但很多人都在对未来的迷茫和失去理想的惆怅中渐渐归于平庸，因为他们忘记了，平凡不等于平庸。

我身边的一位同学，他说别扯什么素质教育，现在学生上学，说白了就是为了钱，父母为什么让你去好好上学？

不就是为了将来工资领多点么；老师都说争气就是不让将来的生活水平低于现在的生活水平，还是为了钱啊；整个社会都是这样的，你还能说什么？

我说不了什么，因为我无力反驳。

这又是一种悲哀。

现在的大多数人们认为孩子努力学习就会成才，是的，努力学习是成才的必要条件，但他们认为的学习是什么？

是上学听课，是写作业写卷子！

不不不，学习不是这样的，学习可以很有趣的，听课是学习，读一本好书是学习，看一部好电影是学习，去海洋馆也是一种学习，生活中有很多种学习方式，生活中也有很多事可以称为学习：做一份新菜品，学一项自己不会的运动，干自己没有做过的家务，货比三家合理地买东西……成长是一辈子的事情，学习亦是一辈子的事情，而学习不仅仅是坐在教室听老师讲。

至于老师和学校，也许他们知道教书育人的原本目的是什么，也许他们也知道传授知识不应局限于考试范围之内，也许他们也知道教学生的这些知识高考过后也许再无用处，也许他们也知道学生就算考上不错的大学出来后也会找不到工作，也许他们也知道以分数衡量人才是一种不太公正的做法，也许……这种种无奈的“也许”到底是为什么呢？

柴静在《看见》一书中曾写道，美国中学生的课本里有一篇文章为《论公民的不服从》，文章后有三道思考题：梭罗暗示谁应该对墨西哥战争负责任？

根据梭罗的观点，为什么一小部分人可以滥用政府而免受惩罚？

根据梭罗的观点，什么时候美国人将会获得在可能范围内的最好的政府？

柴静紧接着讲述她大学生之经济课上背一二三四仅仅为了应付考试，没有人需要他们参与讨论。

她说：“年轻的时候，是对社会参与最有热情的阶段，可是我到做了记者，才去想一些最基本的问题：政治和我有什么关系？

教育是用来干什么的？

政府的存在是为了什么？

”我想，有多少不做记者的人，他们什么时候才去想一想这些基本的问题呢？

《恰同学少年》里的老师们无不在身体力行着传道授业解惑，相对于死气沉沉的教条知识，他们更注重教给学生做人之道：杨昌济教会学生“博采众长才能相互验证，固步自封必将粗陋浅薄”的道理；孔昭绶校长遇到学生犯错时不是以严惩为主而是想办法以更好的温和的方式教育学生；徐特立以简朴的作风从言行举止间潜移默化、影响学生，在蔡和森被刘俊卿羞辱时，徐特立走过来旁若无人的吃起剩饭；那位戏份不多的外国老师鼓励英文口语不好的学生多说多练。

而剧中的学生们，他们在生活中相互扶持，在学习中交流讨论共同进步，在他们看来，接受教育不是为了金钱富贵，而是为了实现他们社会理想——“用教育救中国”！

这是一批学识渊博品质优秀的教师，这是一批值得尊敬值得铭记的教师，他们深明教育真意，做到了真正的教书育人；他们思想先进开明，没有辜负三尺讲台承载的希望。

这是一群书生意气挥斥方遒的青年，这是一群粪土当年万户侯的青年，他们不负青春，激扬文字；他们风华正茂，指点江山；他们站在高高的山头，欢声笑语；他们向着天地间，热情高呼；他们奔跑在瓢泼大雨里，浑身热血。

也许现在的青年，也需要站在山之巅，遥远海之角，向着天之涯，振臂呼喊:“问苍茫大地，谁主沉浮！

”